เดินขึ้นเขาในวัยเลข 4: เมื่อชีวิตในอเมริกาสอนเราว่าเวลาไม่เคยรอใคร

การใช้ชีวิตในอเมริกาเปลี่ยนมิ้งหลายอย่างค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องภาษา วัฒนธรรม หรือการกินอยู่แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปโดยที่ไม่ทันสังเกต...คือ เวลา

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ไปเดินป่าเส้นทางชันระยะทาง 10 ไมล์ไม่ไกลจากบ้านในรัฐโอเรกอนกับน้องหมาสองตัว อากาศวันนั้นเหมือนจัดฉากไว้ให้ — ฟ้าเปิด ลมเย็น วิวข้างทางสวยจนเหมือนฝัน และเมื่อไปหยุดนั่งพักนิ่งๆ มองแม่น้ำด้านล่าง รู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวเงียบลง เหลือแค่เรากับธรรมชาติ

มันเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่รู้สึกว่า "ชีวิตมันดีจริงๆ"

แต่พอกลับลงมา วันต่อมาร่างกายก็เริ่มประท้วง —ข้อเท้าปวด หลังตึง เท้าเจ็บแทบเดินไม่ไหว

จนหัวเราะให้กับตัวเอง แล้วจู่ๆ คำถามหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาในใจ...

“เราปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปโดยไม่ได้ใช้มันเต็มที่มานานแค่ไหนแล้ว?”

ชีวิตในอเมริกา: ได้พัก...แต่สุดท้ายก็วนลูปเดิม

ตอนมิ้งย้ายมาอยู่อเมริกาใหม่ๆ ชีวิตเหมือนได้รีเซ็ตจากชีวิตที่วุ่นวายเครียดในกรุงเทพ ได้ทำงานง่ายๆ ที่ไม่ต้องคิดมากมีเวลาทบทวนชีวิต และเริ่มต้นใหม่ในแบบที่ไม่เคยทำได้มาก่อน

แต่ไม่นาน...โลกความจริงก็ค่อยๆ กลับมาเพราะไม่ว่าเราจะอยู่ประเทศไหน สุดท้ายเราก็ต้องจ่ายค่าเช่า ค่ารถ ค่าอาหารชีวิตกลับเข้าสู่วงจรเดิมที่เคยหนีจากมา — ทำงาน หาเงิน หมดแรง และวนซ้ำ

ย้ายประเทศง่ายกว่าการเปลี่ยนความเชื่อที่ฝังอยู่ในใจว่า “ต้องขยัน ต้องหาเงิน ต้องไม่ล้ม”

เราโตมากับระบบที่สอนให้เรา “ต้องขยันถึงจะมีค่า”และมันก็ตามมาถึงที่นี่ — ประเทศที่หลายคนคิดว่า "ชีวิตจะสบายขึ้น"

จนต่อมาเพิ่งได้รู้ว่า “ความสำเร็จในสายตาคนอื่น” ไม่ได้แปลว่าชีวิตเรามีความสุข

และพอถึงจุดที่ได้หยุดเพื่อมานั่งมองวิวจากยอดเขา…มิ้งก็เริ่มเข้าใจ

เวลาคือทรัพย์สินที่เรามองไม่เห็น

ในวัย 20 มิ้งมัวแต่ทำงานในออฟฟิศในวัย 30 ก็ไล่ล่าความมั่นคงและความฝันแบบอเมริกันในวัย 40 จึงเริ่มถามตัวเองว่า...นี่ใช่ชีวิตที่อยากมีจริงๆ หรือ?

วันนี้ เรายังพอมีแรงเดินเขาได้ แม้จะปวดเมื่อยบ้างแต่ก็ไม่รู้เลยว่าในวัย 60 จะยังไหวหรือไม่

ถ้ามัวแต่รอให้ “พร้อม” วันนั้นอาจไม่มาถึงเลย

ชีวิตในอเมริกาสอนใจว่า…

• ร่างกายมีวันหมดอายุ แต่ความฝันไม่ควรถูกเลื่อนออกไปเรื่อยๆ

• ถ้าอยากทำอะไร จงรีบทำวันนี้ — เพราะพรุ่งนี้อาจไม่มีเวลา หรือไม่มีแรงพอ

• อย่ารอให้ “เหนื่อยจนต้องพัก” แต่จง “พักเพราะเรารักตัวเอง”

  
  

แล้วคุณล่ะ…กำลังรออะไร?

• รอเงินพอค่อยเที่ยว?

• รอเกษียณค่อยใช้ชีวิต?

• หรือรอให้ร่างกายไม่ไหว ค่อยบอกตัวเองว่า “น่าจะทำตั้งแต่ตอนยังไหว”?

ชีวิตต่างแดนไม่ใช่แค่เรื่องของความกล้าในการย้ายประเทศแต่คือความกล้าในการ “เลือกใช้ชีวิต” ในแบบที่เราต้องการก่อนที่เวลาจะพรากมันไปจากเรา