สงกรานต์ ความสุขที่อยู่ไกล — และความเศร้าที่พูดไม่ได้ของการอยู่ต่างแดน

ช่วงสงกรานต์แบบนี้...ใจมันเงียบแปลก ๆ ค่ะ

ในขณะที่หลายคนกำลังวางแผนกลับบ้าน ขึ้นรถไฟ รถทัวร์ รถเมล์ที่แน่นขนัด มิ้งกลับนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่บ้านในอเมริกา อากาศก็ยังหนาว ๆ ไม่มีเสียงหัวเราะของหลาน ไม่มีเสียงน้ำกระทบถนน ไม่มีคุณตาคุณยายรออยู่ที่บ้าน

แต่มิ้งจำได้ดี ว่าเมื่อก่อนแค่ได้กลับบ้านช่วงสงกรานต์คือความสุขที่สุดในชีวิต

แม้จะต้องยืนบนรถเมล์เป็นชั่วโมง ๆ เบียดจนแทบหายใจไม่ออก มันก็ยังเป็นการเดินทางที่มีความหวัง — ความหวังว่าจะได้กอดครอบครัวอีกครั้ง ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา และได้หัวเราะให้ลืมความเหนื่อยล้าทั้งปี

แต่พอมาอยู่ต่างประเทศนาน ๆ เราเริ่มเข้าใจว่าชีวิตมันต้องแลกเสมอค่ะ

เราอาจได้ความมั่นคง ได้บ้านหลังใหญ่ ได้เงินเดือนดี ๆ แต่เราเสียบางอย่างไป...เราเสีย "เวลา" กับคนที่เรารัก

🕯️ การอยู่ต่างแดน กับความเจ็บปวดที่พูดไม่ได้

สิ่งที่มิ้งอยากพูดในปีนี้คือ...ความรู้สึกที่เราหลายคนไม่ค่อยกล้าพูดออกมา

ความรู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่ดูแลพ่อแม่ตอนแก่ความเจ็บปวดที่ไม่ได้กลับไปเจอคุณตาก่อนที่ท่านจะจากไปความเศร้าที่ได้ยินข่าวคนในครอบครัวเสียชีวิตผ่านโทรศัพท์…ในต่างเวลา ต่างประเทศ

มันคือ grief (ความเศร้าโศก) ที่คนอยู่ต่างแดนต้องเผชิญเงียบ ๆหลายคนไม่รู้จะบอกใคร เพราะไม่อยากให้ใครคิดว่าเราบ่นไม่อยากให้ครอบครัวเป็นห่วงไม่อยากยอมรับว่าเราก็เสียใจ

แต่เราก็เป็นมนุษย์ค่ะการคิดถึงบ้านไม่ใช่ความอ่อนแอการร้องไห้ไม่ได้แปลว่าเราผิดที่เลือกมาอยู่ต่างประเทศ

🌎 ชีวิตที่ดี…แต่ไม่เหมือนเดิม

มิ้งไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจมาอยู่อเมริกา มันให้โอกาสใหม่ ๆ และเปิดโลกของเรามากแต่ก็อยากให้ทุกคนที่กำลังวางแผนจะย้ายมาหรือคนที่กำลังใช้ชีวิตในต่างแดนแบบมิ้ง…ได้หยุดคิดสักนิดว่า

เราสามารถเตรียมเงิน เตรียมงาน เตรียมเอกสารได้แต่ไม่มีใครบอกให้เราเตรียม "หัวใจ" สำหรับการจากลา